Wat schaft de pot vandaag? Bergen! Om stipt 8h30 vertrokken de aspi-jongens en -meisjes met vermoeide knieën richting Luik. Het beloofde een lastige dag te worden met 72 km, waarvan 500 hoogtemeters, op het programma. Al snel kreeg het Team Deceuninck Quick Step opnieuw te maken met materiaalpech en opnieuw was meesterknecht Arne Berghmans de ongelukkige. Ondertussen weten we al dat een lekke band het team er niet van weerhoudt om knalprestaties te leveren en zo trokken ze weer verder op kop na het akkefietje. Het parcours bleek ook voor sommige vrouwen lastig dit jaar, gelukkig stond het andere geslacht paraat om af en toe met een duwtje in de rug te komen helpen. Tweeënvijftig kilometer lang ging het zo, tot de stopplaats ongeveer halverwege de etappe. Daar werd de koers geneutraliseerd, om half twee.
De boterhammen werden verorbert en de druivensuikers werden naar binnen geworpen. Nog geen halfuurtje later was het weer van dat: aan een razendsnel tempo zetten de renners opnieuw aan zodat ze nog voor klokslag zestien uur zouden aankomen op de eindbestemming in Luik. Het regende inmiddels pijpenstelen. Onderweg slaakte Nore Durnez nog een gil toen ze viel. Er viel een minuut stilte. Ondertussen weten we echter dat de Durnez’s taaie zijn en ze maakte er dan ook geen probleem van en nam als een fiere leeuwin haar fiets opnieuw vast om weer verder te snellen. Verbouwereerd keek het peloton naar dit voorval en vol bewondering zetten ook zij de koers verder. De benen begonnen daarenboven ook sneller te werken dan de hersenen en zo kwamen de renners nog een halfuur voor de voorspelling van GPS aan op de gewenste bestemming.
Het beloofde er nog een leuke namiddag te worden vol plezier in de Ourthe. Daarna gingen de renners nog even douchen om dan helemaal ontspannen te zijn bij het opzetten van de tenten in de gietende regen. Na hun harde werk werd de Aspikaravaan beloond met een feestmaaltijd, de Vlaamse klassieker stoofvlees met aardappelen; de Nederlandse buren keken naar verluid geheel verbaasd toen de maaltijd werd geserveerd. In een exclusief avondinterview liet Julie Deceuninck tenslotte weten dat ze vindt dat de toiletblazers in Wallonië van een betere kwaliteit zijn dan hun Vlaamse tegenhangers. Het jonge toptalent schijnt trouwens graag vals te spelen in de gezelschapsspelletjes.
Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Rodania! 8 augustus 2019, de slopende fietstocht naar Amel kan beginnen. Onze aspi’s vertrokken vanmorgen om 7h45 op d’Arke. Na de welgekende fotosessie en het lekkere en stevige ontbijt sprongen de vijftien aspi’s in de auto. Na een rit van een goed uur kwamen ze aan in Wijnegem waar de officiële start van de fietstocht lag. Ook Jan en Yves, de twee bakens in tijden van nood, waren present en zagen de tocht zeker zitten. Omstreeks 10h werd het startschot dan in extremis gegeven en kon een dag vol pijn aan het achterwerk en vlakke wegen beginnen.
Wat tijdens de tocht meteen opviel was de wilskracht en goeie moed die Team Deceuninck-Quick Step dit jaar op zak had. Al van in het begin bleek het kwartet Roy Lemahieu, Victor Claeys, Julian Roegiers en Arne Berghmans van goudwaarde voor het team van Patrick Lefevere. Toen meesterknecht Arne Berghmans een lekke band kreeg wachtte de volledige ploeg dan ook plichtsbewust totdat het gat gedicht was. Bij de vrouwen liet Rune Durnez zich meteen gelden als een kandidaat voor de titel: toen ze haar controle over het stuur verloor kon ze de situatie toch nog in haar voordeel laten keren door van haar fiets te stappen en zo een zware valpartij in de kiem te smoren. Technisch begaafd en ongetwijfeld een toekomstige kopvrouw bij een ploeg van wereldklasse. Als dat gebeurt kan Rune ongetwijfeld rekenen op haar zus Nore; er schuilt een ware meesterknecht in deze pittige jonkvrouw. Vandaag liet ze al flitsen zien van haar inzicht op de weg: telkens wanneer er gevaar dreigde liet ze met haar doordringende stem weten aan de rest dat ze naar rechts moesten uitwijken. Het peloton kan nog wat leren van dit duo! Rond de vroege namiddag werd duidelijk dat het een mooie eerste rit zou worden. De zon brandde op de bleke huiden en die achterwerken begonnen verdorie al pijn te doen! Een terrasje was daarom meer dan nodig en daar genoot het peloton dan ook met volle teugen van. Na de thee ging het zeer snel. Omstreeks 19h30 kwamen de eerste renners reeds aan in Sint-Truiden waar de Aspikaravaan zich genesteld had. Daar stond hen een kathedraal van een maaltijd te wachten die ze dan ook dubbel en dik verdiend hadden na de 110 kilometer die ze in de benen hadden.
De poepzalf kwam niet veel later aan bod. Nu geniet het team van hun welverdiende nachtrust; morgen staat hun immers een pittige bergrit richting Luik te wachten.