D Day: 11 augustus 2019. Deze morgen verzamelden we met exact 140 leden aan het station van Wervik om 8h. Zonder problemen hadden we snel de administratieve taken vervuld en konden de leden in alle stilte afscheid nemen van familieleden en vrienden. Om half negen was het dan zover: we stapten met z’n allen de trein op om er weer af te gaan in Gent-Sint-Pieters. Daar wachtten we een uurtje op de trein richting Verviers en ook dat lukte zonder opmerkelijke misstanden. De jongeren waren zeker in de stemming en lieten dan ook met volle teugen hun stem horen in de verschillende wagons die op naam van Chiro Jow Wervik gereserveerd waren. Omstreek het middaguur kwam ons kinderleger marcherend uit de grote poort van het station van Verviers. Daar smulde iedereen van de talloze boterhammen die de ouders deze morgen zo mooi geprepareerd hadden. Na een uurtje spelen arriveerden er dan gelukkigerwijs twee prachtige TEL-bussen die ons naar het land van Amel brachten. Daar wandelden we rond drie uur in de namiddag in vol ornaat de kampplek binnen.

Ondertussen spoelen we de tijd terug tot 8h deze morgen in de wereld van de aspi’s. Daar stond er hen nog een korte rit te wachten vandaag tot aan de kampplek die echter wel gevuld was met bergen. De aspi’s zullen volgens de redactie het hoogland in de Oostkantons niet snel vergeten. Dankzij de aspi’s werd het onbegonnen werk dat wij soms wel eens ‘het opzetten van de eettenten’ noemen lichter gemaakt. Ook de andere afdelingen hielpen een handje bij met de opzet van de kampplek vandaag. De camion was geleegd in de late namiddag en nog niet zo veel daarna waren alle slaaptenten uit de grond gerezen.

Klokslag 19h was het dan etenstijd. Natuurlijk kon er niet gegeten worden vooraleer alle kinderen in de zogeheten ‘families’ verdeeld waren. De families dit jaar zijn: de gesfretters, de oerknallers, de knotsen en hun zusterfamilie de kipknotsen, de sabeltandtijgers, de fossielen, de mammoeten, de neanderthalers, de slagtanden, de T-Bones, de Flintstones en als zwanenzang de stalagmieten. De pot schafte macaroni in kaas en hesp en dat smaakte de nieuwe samengestelde gezinnen wel. De jarigen van vandaag – met name Luca van Rakwi 1 en Chloé Roegiers – werden nog eens in de verf gezet. Inmiddels begon de zon onder te gaan en betekende dat dan ook het einde van een geslaagde eerste dag in de prehistorie.

De ochtendstond heeft goud in de mond; dit nam Juliette vandaag echter iets te serieus nadat ze een wesp op at. Wat de morgen ook te bieden had waren bergen, en veel bergen. De renners kregen als ontbijt direct een serieuze col voorgeschoteld. Deze constante zou de volledige etappe lang worden aangehouden; er stonden dan ook zessenzestig kilometer, waarvan 1313 hoogtemeters, op het programma. Het peloton bleef de hele dag samen en er waren nagenoeg geen opmerkelijke ongevallen of opgaves – op enkele lekke banden na. Het hoogtepunt voor de kijkers thuis was het vreugdedansje van Eileen Bossuyt en Nore Durnez na hun beklimming van een col buiten categorie. Rune Durnez deed zich vandaag trouwens opnieuw gelden als een echte berggeit: de aan de Noorse renner Alexander Kristof verwante toptalent liet iedereen achter zich op de beklimmingen vandaag. De kampeerplek van vandaag zal Rune Durnez bovendien niet snel vergeten nadat ze samen met Roy Lemahieu het feestje op gang zette in de supporterstent.  Dit was het enigste feestje niet, er werden ook kaarsjes geblazen omdat  Jan voor de 10de  keer meegaat op voorkamp. De kookploeg – bestaande uit Jeroen Vanacker, Klaas Vandersype, Ruth Renard en Fien Daels – schotelde de jongvolwassenen deze avond chili con carne voor. Morgen wacht hen nog een korte rit richting de kampplek.

Over naar het thuisfront! Vandaag werd de camion gevuld en dit bleef niet ongezien voor onze cameravrouw. Met de hulp van de sterke Keti’s werd een zwaar werk snel licht gemaakt; in drie uurtjes waren we ermee klaar en konden we aanvangen met de voorbereiding van de Bivaklancering!

Vanaf 19h stonden de leiders er opnieuw om iedereen klaar te stomen voor het grote vertrek morgenochtend (om 8h stipt aan het station!). Er was er de gelegenheid om een pintje te drinken en een leuk spel te spelen. Iedereen werd in groepen verdeeld om talloze vaardigheden aan te scherpen. Zo leerden er velen bij hoe je een buffel of kip moet vangen. Na een uurtje waren de survival-skills genoeg op punt gesteld en kon het finalespel beginnen! Met het finalespel kon je een grote tip in handen krijgen waarmee je de titel van het kamplied al kan raden. De bedoeling was om zo snel mogelijk vuur te maken. Sieuwe Vandenbraembussche kreeg uiteindelijk de bovenhand en bezorgde zijn team dan ook de begeerde tip.

Tot morgen om acht uur aan het station!

Wat schaft de pot vandaag? Bergen! Om stipt 8h30 vertrokken de aspi-jongens en -meisjes met vermoeide knieën richting Luik. Het beloofde een lastige dag te worden met 72 km, waarvan 500 hoogtemeters, op het programma. Al snel kreeg het Team Deceuninck Quick Step opnieuw te maken met materiaalpech en opnieuw was meesterknecht Arne Berghmans de ongelukkige. Ondertussen weten we al dat een lekke band het team er niet van weerhoudt om knalprestaties te leveren en zo trokken ze weer verder op kop na het akkefietje. Het parcours bleek ook voor sommige vrouwen lastig dit jaar, gelukkig stond het andere geslacht paraat om af en toe met een duwtje in de rug te komen helpen. Tweeënvijftig kilometer lang ging het zo, tot de stopplaats ongeveer halverwege de etappe. Daar werd de koers geneutraliseerd, om half twee.
De boterhammen werden verorbert en de druivensuikers werden naar binnen geworpen. Nog geen halfuurtje later was het weer van dat: aan een razendsnel tempo zetten de renners opnieuw aan zodat ze nog voor klokslag zestien uur zouden aankomen op de eindbestemming in Luik. Het regende inmiddels pijpenstelen. Onderweg slaakte Nore Durnez nog een gil toen ze viel. Er viel een minuut stilte. Ondertussen weten we echter dat de Durnez’s taaie zijn en ze maakte er dan ook geen probleem van en nam als een fiere leeuwin haar fiets opnieuw vast om weer verder te snellen. Verbouwereerd keek het peloton naar dit voorval en vol bewondering zetten ook zij de koers verder. De benen begonnen daarenboven ook sneller te werken dan de hersenen en zo kwamen de renners nog een halfuur voor de voorspelling van GPS aan op de gewenste bestemming.
Het beloofde er nog een leuke namiddag te worden vol plezier in de Ourthe. Daarna gingen de renners nog even douchen om dan helemaal ontspannen te zijn bij het opzetten van de tenten in de gietende regen. Na hun harde werk werd de Aspikaravaan beloond met een feestmaaltijd, de Vlaamse klassieker stoofvlees met aardappelen; de Nederlandse buren keken naar verluid geheel verbaasd toen de maaltijd werd geserveerd. In een exclusief avondinterview liet Julie Deceuninck tenslotte weten dat ze vindt dat de toiletblazers in Wallonië van een betere kwaliteit zijn dan hun Vlaamse tegenhangers. Het jonge toptalent schijnt trouwens graag vals te spelen in de gezelschapsspelletjes.
Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Rodania! 8 augustus 2019, de slopende fietstocht naar Amel kan beginnen. Onze aspi’s vertrokken vanmorgen om 7h45 op d’Arke. Na de welgekende fotosessie en het lekkere en stevige ontbijt sprongen de vijftien aspi’s in de auto. Na een rit van een goed uur kwamen ze aan in Wijnegem waar de officiële start van de fietstocht lag. Ook Jan en Yves, de twee bakens in tijden van nood, waren present en zagen de tocht zeker zitten. Omstreeks 10h werd het startschot dan in extremis gegeven en kon een dag vol pijn aan het achterwerk en vlakke wegen beginnen.
Wat tijdens de tocht meteen opviel was de wilskracht en goeie moed die Team Deceuninck-Quick Step dit jaar op zak had. Al van in het begin bleek het kwartet Roy Lemahieu, Victor Claeys, Julian Roegiers en Arne Berghmans van goudwaarde voor het team van Patrick Lefevere. Toen meesterknecht Arne Berghmans een lekke band kreeg wachtte de volledige ploeg dan ook plichtsbewust totdat het gat gedicht was. Bij de vrouwen liet Rune Durnez zich meteen gelden als een kandidaat voor de titel: toen ze haar controle over het stuur verloor kon ze de situatie toch nog in haar voordeel laten keren door van haar fiets te stappen en zo een zware valpartij in de kiem te smoren. Technisch begaafd en ongetwijfeld een toekomstige kopvrouw bij een ploeg van wereldklasse. Als dat gebeurt kan Rune ongetwijfeld rekenen op haar zus Nore; er schuilt een ware meesterknecht in deze pittige jonkvrouw. Vandaag liet ze al flitsen zien van haar inzicht op de weg: telkens wanneer er gevaar dreigde liet ze met haar doordringende stem weten aan de rest dat ze naar rechts moesten uitwijken. Het peloton kan nog wat leren van dit duo! Rond de vroege namiddag werd duidelijk dat het een mooie eerste rit zou worden. De zon brandde op de bleke huiden en die achterwerken begonnen verdorie al pijn te doen! Een terrasje was daarom meer dan nodig en daar genoot het peloton dan ook met volle teugen van. Na de thee ging het zeer snel. Omstreeks 19h30 kwamen de eerste renners reeds aan in Sint-Truiden waar de Aspikaravaan zich genesteld had. Daar stond hen een kathedraal van een maaltijd te wachten die ze dan ook dubbel en dik verdiend hadden na de 110 kilometer die ze in de benen hadden.
De poepzalf kwam niet veel later aan bod. Nu geniet het team van hun welverdiende nachtrust; morgen staat hun immers een pittige bergrit richting Luik te wachten.